Küçülmek, küçülmek, küçülmek… Ufacık kalmak… Annemin karnına dönmek… Yeniden doğmak ve popoma yediğim şaplakla ağlamak…
İsteğim ve duygum buydu. Adına “keyifli yorgunluk” desek bile zihnen ve bedenen bitkinliğin sonucu önce tek hücreme kadar küçülmek sonra yeniden ağlayarak doğmak arzusundaydım.
An kadar önce, arabayla arazilerin arasından geçerken üzerimde ağırlık azaldı. Pencerem açıktı. Galiba zeytin ağaçları, yaprakları ve milyonlarca yavrusu zımparayla soymaya başladılar zihnimi. Kabukları sıyırdılar. Tazelenmeye başladım.
Kendimi özlemiştim, yeniden karşılaştım. Bunları yazarken bir ovaya bakıyorum. Mandalina ve zeytin ağaçlarıyla kaplı. Rüzgar kuzeyden esmeye başladı. Süpürüyor köhneleri. Gölgeler uzadı. Cır cır böcekleri çok konuşuyor. Sinekler havada, karada özgür. Kurbağalar duvar diplerinde. Ve iki asil bebek, Sivas kangallar sere serpe uzanmış, havanın serinlemesini bekliyorlar koşmak için. Tavuklar yeni kümeslerine alışma teleşında. En çok ördeklerin sesi çıkıyor, horozdan bile fazla.
Son aylarda inşaat ve çiftlik çalışmaları nedeniyle iki satır yazmadım. Fotoğraf çekmedim. Web sitemi güncellemeye soyundum, sevgili Zuhal Bozbağ sabırla ilerledi benimle. Sanal alemde hızım düştü, sessizliğe gömülmüştüm ki bitirdik. Bana ragmen!
Yeni sitemde, ilk yazım budur. İçimde anılar, hikayeler, deneyimler birikti. Yakında dökülmeye başlarım. Tazelenen web sitem hayırlısı olsun, arada okuyun olur mu?
Sevgiyle kalın…
Armağan
Berrin Akyuz
Kuçük kulube küçük kulube
Söyle bana yerin nerede?
beni de içine alır mısın? Sarar,
Saklarmısın benide?